Fietsverhalen: Wouter

Onze collega Wouter, de meest fanatieke fietser van de Horizon-crew, reed in juni de route van de Tour Divide. In deze “Fietsverhalen” vertelt hij over zijn tocht over de Rocky Mountains, zijn ontmoetingen met locals en met wildlife en zijn fietsdagen van soms wel 400 kilometer per dag.

Waarom de Tour Divide? Als je van bikepacken houdt, is dit dé ultieme route om te rijden. Het is de oervader van de bikepacking routes. Voor mij is dit één van de belangrijkste redenen geweest dat ik deze route ben gaan fietsen.

Al twee tot drie jaar liep ik rond met het idee, maar ik wilde eerst ervaring op doen. Vorig jaar heb ik daarom in Europa gefietst. Dit jaar heb ik de gok gewaagd. Het bleek een goede gok. Ik heb er heel erg van genoten.

Gemiddeld draaiden de wielen van mijn fiets zo’n tien uur lang rond, en was ik twaalf uur lang onderweg. De tijd dat ik niet vooruit ging, gebruikte ik voor boodschappen, eten en dat soort dingen. Rond 06:00 ’s ochtends stond ik op, één of twee uur later stapte ik op mijn fiets en als het donker werd, stapte ik weer af. In het noorden viel het donker in rond 22:30, in het zuiden rond 20:00.

Het begin viel me zwaarder dan ik had verwacht, waardoor ik minder kilometers heb kunnen maken dan ik had gehoopt. Naarmate ik vorderde, ging het steeds gemakkelijker. Ik raakte kilo’s kwijt en raakte bovendien gewend aan de hoogte. De route begint op ongeveer 1000 meter hoogte, maar de pieken worden steeds hoger tot, ik geloof, 3600 meter. Het kostte me even om te acclimatiseren.

Richting het einde kon ik dus meer kilometers gaan maken per dag. Eén dag heb ik zelfs 400 kilometer gefietst. Het was bijna de laatste dag, het regende en was bewolkt, maar ook erg warm. Ik besloot heel de dag te fietsen en heel de nacht, zodat ik de volgende dag in de schaduw kon wachten tot het weer aangenaam was.

Ik wachtte de daaropvolgende dag in ‘The Toaster House’, een huis dat volledig ter beschikking staat aan fietsers en wandelaars. Er zijn onder andere bedden, kookspullen, etenswaren en tools om reparaties aan je fiets uit te voeren. Ook kun je spullen achterlaten of meenemen. Zo hangen er bergschoenen aan de muur van/voor wandelaars en heb ik mijn bear spray achtergelaten voor iemand die naar het noorden fietst.

Wat de route van de Tour Divide bijzonder maakt? De omgeving en de mensen.

De omgeving is super mooi. In Canada heb je de karakteristieke dennenbossen, in Montana rijd je in glooiende graslanden met kleine struikjes, en soms rijd je meer in de bergen. Bovendien is het een omgeving waar wildlife voorkomt.

Ik heb onder andere twee beren gezien. Beide keren heb ik ze gezien in een afdaling; dan rijd je vrij hard een bocht om en zie je een groot achterwerk de struiken in schieten. Eerst dacht ik nog even dat het een hond was, tot ik me realiseerde dat er beren in dit gebied zitten en het veel te groot was voor een hond.

Het leukste wild dat ik tegengekomen ben, waren een eland en een stinkdier. De eland zag ik tijdens een klim. Hij stond aan de andere kant van de rivier waarlangs ik langzaam omhoog klauterde. Een paar dagen later hoorde ik dat dat de gevaarlijkste dieren op de Tour Divide zijn. Gelukkig was het water heel diep en stroomde het snel. Het stinkdier zag ik in een afdaling. Hij zat op de weg. Omdat ik genoeg verhalen heb gehoord over stinkdieren, stopte ik. Hij keek naar mij, ik keek strak terug. Zo stonden we daar. Toen schatte hij in dat ik nog ver genoeg weg was, en besloot weg te kruipen, de bosjes in. Zo niet, was ik wel de andere kant op gefietst!

Wat me het meest bijblijft, zijn de ontmoetingen onderweg. De mensen zijn heel aardig. Met name in Montana. Montana is een lege staat. Er wonen maar iets van drie miljoen mensen in een gigantisch gebied. Je komt in dorpjes met 50, 100 of 150 mensen die in de winter ingesneeuwd zitten en dus heel blij zijn als er eindelijk iemand langs komt. Ze weten goed wat de race inhoudt en zijn ermee bezig. Zo riep iemand over een veld heen: “Do you have enough water?”. Dat maak je niet overal zo mee en zal ik niet snel vergeten.